In 2021 werd hij al zomerkampioen, in 2022 kaapte Govert Pellikaan in een bloedstollende laatste ronde de titel voor zijn neus weg, maar dit seizoen lukte het Henk dan toch het felbegeerde kampioenschap van Staunton in de wacht te slepen. Hij is inmiddels opgenomen in de Hall of fame.
Dit dankzij een sterke tweede seizoenshelft. In de eerste 12 ronden verspeelde hij 3.5 punt, in de 16 ronden daarna kwamen er nog slechts 1.5 verliespunten bij. Opgemerkt dient nog dat Henk 23 partijen speelde: veel voor zijn doen. We moeten terug naar seizoen ‘90-‘91 voor een jaar waarin Henk meer partijen speelde in een interne competitie. Dat jaar speelde hij in de interne van SC Groningen 25 partijen, haalde 11,5 punt, en eindigde daarmee op plaats 25. Met 23 partijen in dit seizoen schaart Henk zich tussen notoire veelschakers als Seijen en Pellikaan, en lijkt hij een winnende strategie in handen te hebben. Maar van een leien dakje ging het zeker niet, ook niet in de laatste ronde…
De overwinning in de slotronde was kenmerkend voor vele overwinningen dit seizoen. Allesbehalve overtuigend, maar alert op het juiste moment.
Wit staat beter, maar zijn tochtige koningsstelling maakt het toch wat lastig. Zwart kan allerlei ideeën volgen (slaan op e4, slaan op d5, paard via h5 erbij halen, loper via a6 activeren). Toch had wit groot voordeel vastgehouden met het rustige 26 b6! Dat lijkt een logische zet, maar wat Pablo deed lijkt nog sterker: 26 Pa5?!.
Dit haalt het paard weg van de verdediging en zwart heeft opeens een combinatie die minimaal remise oplevert en waarschijnlijk meer, omdat wits koning in een mijnenveld terecht komt:
26..Lxd5! 27 xd5 Txe1+
De engine houdt het nog net bij elkaar na 28 Dxe1 Dxf3+ maar meer dan remise is het niet meer en zwarts stelling speelt zeer makkelijk. De witte koning wordt een groot probleem.
Pablo had daar duidelijk geen zin in.
28 Lxe1 Df1 mat.
Henk proficiat!