
Sinds jaar en dag, of eigenlijk 1926, kent Staunton het Ijzeren schaakspel als trofee voor de clubkampioen. De Okken-Bunt wisselprijs werd door U.P. Okken ter beschikking gesteld aan de club. Bunt won het spel driemaal achtereen en zette het spel van 1950 tot zijn overlijden in 2001 in de kast. Daarna mocht het spel retour naar ons gezelschap, onder voorwaarde van die dubbele naam: Okken-Bunt.

Het Ijzeren schaakspel werd een wisselprijs: clubkampioenen kregen het een jaar in bezit, om het een jaartje later te overhandigen aan de volgende clubkampioen. Een mooie traditie.

Bij het 150 jarig bestaan van Staunton kregen alle ereleden een zilveren paardje, een replica van een de paardjes uit het Ijzeren schaakspel. Het kleinood staat op een sokkel van walnotenhout: een gevoelig stukje hout waar je met zorg en aandacht mee om dient te gaan.
Het idee om ook clubkampioenen een dergelijk aandenken aan hun moment of glory te geven kon niet uitblijven. Helaas was dus zilver al vergeven, zijn ze het goud niet waard, en eerlijk is eerlijk, bleek ook het goedkoopste metaal voorhanden geen no-brainer. Tering naar de nering, u begrijpt.

Het eindresultaat miste de finesse van het zilveren paardje, maar kreeg dat tikje onregelmatige van handwerk. En een sokkel van essenhout: buigzaam, taai, even geschikt voor rek en ringen in de turnzaal, een Engelse longbow, als voor het handvat van een bijl. Een ratjetoe aan eigenschappen dat een clubkampioen van Staunton niet zou misstaan.
Van de paardjes zijn er nu twee in omloop, Henk van Putten kreeg op de jongstleden alv de zijne uitgereikt. Over zijn tegennatuurlijk succesvolle bestijging van Helpmans Olympus lezen we op zijn pagina als clubkampioen: H.T. van Putten.