
Ja, ja, ik weet het. Zo’n lift kan twee kanten op. Maar bedoeld is natuurlijk omhoog. Gisteravond weer eens 10 borden met hier en daar flinke gevechten.

Aan ‘bord 1’ speelde Henk van Putten tegen Pablo Gomez. Henk zet zich sinds jaar en dag aan dit bord, het is een vanzelfsprekendheidje geworden. Niemand anders haalt het in zijn hoofd. Waarom? Vermoedelijk iets vrij prozaïsch als ‘beste verlichting’, of ‘uit de loop’. Hoe dan ook, ‘bord 1’ dus. Met een aardige wachttijd dit keer, de keerzijde van het aanmelden via de website. Want komt Pablo anders steevast aan de late kant binnen, ‘kan ik nog meedoen?’, nu weet hij dat hij is ingedeeld, en kan hij dus met gerust hart nog later binnen wandelen. Een verkeerd ingestelde klok (haha, we hebben er weer een!) bleek onvoldoende om Henk van het rechte pad te brengen. 1-0 voor de kampioen.
Hans won van Yeb. Een partij die duizendmaal gespeeld is, tussen twee jaargenoten, studiegenoten (?), samen goed voor een tiranniserende 17 clubkampioenschappen. Hans speelde de vermoorde onschuld bij de aftrap van de partij ‘Ik, kampioenskandidaat? Nee jongens, echt niet hoor’, maar wij weten beter.

Piet vergat een keer of drie te winnen van Govert. Bood ruiterlijk remise aan in glad gelijke stelling, en beging een tijdnoodblunder in een toreneindspel. ‘Schaam je je dan nergens voor, Govert?’, vroeg Henk zich/mij af. Ja, en een beetje nee, of net andersom. Een spannende partij weer, dat wél!
Wiert speelde zich naar plaats 2 op de ranglijst met een mooie winst op Henk Seijen. Wiert kent echter een zwakte: hij houdt niet van degelijkheid. ‘Een partij waarbij je niet van de spanning van je stoel valt, is geen partij!’ En door…
Jan en Frans speelde een remise, voor Frans alweer het tweede halfje. Hij zal geen remiseschuiver worden toch? Jan nestelt zich uitstekend in de top tien.

Beide koplopers Huiskes en Iturralde maakten er een mooi spektakel van. Mathijs leek een gezonde aanval op te bouwen, maar kreeg steeds net geen kans op een doorslaande variant. Of greep zijn kansen niet, het zag er heel aardig uit allemaal. Iván, zo kennen we hem, bleef geduldig staan, en sloeg toe in de counter. Levensgevaarlijk die jongen.

Russell speelde met wit tegen Edwin, die onlangs nog bekende problemen te hebben tegen het Engels. En inderdaad kwam wit prima uit de opening, miste hier en daar de beste, maar speelde alsnog naar een heerlijk plusje. Een te voorzichtige paardmanoeuvre verzette de bakens, en Edwin won niet veel later een stuk en de partij.
In de achtergrond was toen het jeugdtempo spelende Ghilon – Jaap al voorbij. Vooralsnog heeft Jaap een weinig gelukkige reeks tegen de vele talenten van Staunton staan. Gevoelig voor het schijnbare gemak waarmee ze hun zetten doen. De onbedoelde onverschilligheid jegens andermans plannen. Tja. En dan tactisch een keertje een kleinigheid overzien, en ze zijn er als de kippen bij. Het deert Jaap ogenschijnlijk niet, always a gentleman, maar opeens lag er wel een boompot over de vloer van de Helpen…
Sono speelde ondertussen een prima partij tegen Jeljer, en staat op het scorebord.

En als een van de laatste partijen klaar Theo met wit tegen Ton, de kampioen van Haren. Ton hield het lang vol, en kreeg ook de verdiende complimenten van Theo. Maar er kon er maar een de beste zijn, en daarover liet Theo geen twijfel bestaan. Hij heeft de inhaalrace ingezet.
