Na een lange periode van borddroogte mochten we gisteravond eindelijk aanschuiven om gewoon te schaken. Met drie partijen kun je nauwelijks beweren dat de zaal vol zat, maar het voelde weldadig. Een potje schaak als pure luxe, helaas zal dat gevoel wel rap slijten.
Op deze avond speelden tegen elkaar Henk Seijen en Edwin Zuiderweg, Ton Bontsema en Piet Mulder, en Henk van Putten en Govert Pellikaan. Yeb bleef oneven, Poppe maar eventjes, Bruno liep pas later binnen.
Naast het gevecht op de borden was er het gevecht met de prijzenkast. Op slot, sleutelpositie onbekend. Met pijn en aandacht (beter besteed aan het bord bij een volgende gelegenheid) wist Govert de kast te slim af te zijn. Zo konden er foto’s gemaakt worden van de prachtige bekers, oude verenigingsfoto’s, en 1946-memorabilia. In één van de uitgaven stonden de deelnemers aan het Nationaal Toernooi met portret.
Onder hen W.J. Plinsinga, de clubkampioen van ’43 en ’46, die als op een na laatste nog met zijn foto ontbrak in het overzicht. De avond kon bijna niet beter (zie ook de Partij van de week).
Henk Seijen is het spelletje nog steeds niet verleerd en hield Edwin netjes op remise.
Ton won het warmspeelrondje, maar moest om het echie genoegen nemen met een halfje tegen Piet. En dat was voor Ton het goede eind van de deal, want in de nakende tijdnood wilde Piet hem niet het mes aan de keel zetten.
Yeb speelde een aardig spelletje tegen zijn telefoon. Wat de discussie aanwakkert of het niet tijd is om na te denken over een ’twee tegen één’, dan wel ‘drie-man-all-play-all’ concept bij een oneven aantal spelers.
Er werd weer nagedacht in de De Helpen:
