Op deze eerste en ijskoude decemberavond speelde Staunton voor de Noordelijke Jeugdclubcompetitie (NJC) opnieuw in De Hunzeborgh, het clublokaal van De Paardensprong, waar de meeste ronden van dit seizoen worden georganiseerd. Ons team bestond nu uit Hylke, Theo, Eli Alia en Ghilon (van links naar rechts) en nam het op tegen het eerste team van Hoogeveen. De vorige keer hadden we ruim gewonnen van hun tweede, benieuwd hoeveel sterker hun vlaggenschip zou zijn.
Aan de NJC doen 10 teams uit Friesland, Drenthe en Groningen mee, die een volledige halve competitie spelen. Later in het seizoen zullen we nog onder meer op bezoek gaan in Leeuwarden en Hoogeveen, maar vooralsnog korte reisjes voor ons; Eli Alia kon zelfs op de fiets. Nadat alle deelnemers weer op het hart gedrukt was om toch vooral de ruime bedenktijd van 45 minuten + 15 seconden increment goed te benutten, barstte stipt op tijd de strijd vol los.
Hylke speelde met wit het Schots, waar hij die middag bij de Matadoren nog mee geoefend had. Zijn tegenstander duidelijk niet, want kort na de opening stond Hylke al een loper voor. Hij bleef het dameloze middenspel doordacht verder spelen en breidde zo zijn voordeel uit. Om half 9 werd de spartelende zwartspeler pardoes mat gezet, 1-0. Op dat moment leek deze voorsprong erg belangrijk, want borden 2 en 3 waren op z’n minst niet duidelijk.
Theo stond namelijk in een eindspel met 4 torens en gelijkkleurige lopers een pion achter. En zijn pionnen stonden op de ‘verkeerde’ kleur. Theo’s torens waren echter veel actiever en remise leek daarom het meest waarschijnlijk én het hoogst haalbare.
Maar Theo speelde heel praktisch en snel en dwong zo zijn tegenstander steeds alert te blijven. Met een grote tijdsachterstand ging dat voor de witspeler toch mis en won Theo met een geniepig trucje de loper. Vervolgens tikte hij het eindspel zeer overtuigend uit, 2-0.
De partij van Eli Alia was de mooiste van de avond, maar helaas zat zij aan de verkeerde kant van het bord. Tja, dat overkomt de beste af en toe: je komt goed uit de opening, wint een pion, moet dan nog even het initiatief van de tegenstander opvangen en… daar ergens gaat het mis. Zwart offerde dapper een paard en won dat uiteindelijk met rente terug. Pas achteraf konden we momenten vinden waarop Eli Alia kansrijker had kunnen verdedigen, maar een compliment voor tegenstander Max voor deze energiek gespeelde aanvalspartij is zeker op zijn plaats: 2-1.
Toen zo om kwart over 9 de meeste spreekwoordelijke kruitdampen waren opgetrokken, konden we eindelijk een goed beeld van de partij van Ghilon krijgen. De eerste bordspelers zitten namelijk het verste weg, dus pas als de partijen daaromheen afgelopen zijn, kun je fatsoenlijk dichtbij genoeg komen om hun stellingen in te schatten.
Ghilon had ook een Schotse partij, maar dan met zwart, en was een wat wankele pion voorgekomen. Zijn tegenstander bleek er nu, rond half 10, niet in geslaagd om tot een effectieve aanval te komen. Ghilon raapte en passant (schakersgrapje) nog 2 pionnen op. Het pakken van die 3e pluspion ging bovendien vergezeld van een röntgenaanval op dame en loper, waarna wit het welletjes vond: 3-1.
Al met al een degelijke overwinning tegen een goede tegenstander en een uitstekende teamprestatie. In een 4-tallen wedstrijd is elk extra halve punt belangrijk en het was daarom prettig om te zien dat de gewonnen stellingen met vaste hand werden omgezet in volle punten.
Pas na tienen verlieten wij voorzichtig het winterlandschap dat zich ondertussen in Beijum had gevormd. Er wacht ons nu een zelf te plannen uitwedstrijd tegen de Matadoren, op hun locatie in de Reitdiephaven. Die spelen we waarschijnlijk op donderdag 11 of 18 januari.