Slechts twee punten na vier wedstrijden, veel gekker moest het toch niet worden, zo was de mening in de gelederen van Staunton 1. Maar stel je voor dat het tegen middenmoter Almere weer eens tegen zou zitten, dan….? Deze keer geen tegenslag, een verdiende zege bracht het puntentotaal op vier, en dat verschafte het team weer wat lucht. Helemaal soepel ging alles niet, maar een overwinning tekende zich wel de hele middag af. Joop zat na drie nullen aan bord 7, en hij mocht daar een koningsgambiet opvangen. Dat ging zeer gemakkelijk. John moest harder werken voor het punt, maar een blunder van zijn opponent, versnelde het einde. Overigens was Theo al lang klaar. De man uit Almere bood een zetherhaling aan rond zet 13, wat Theo niet kon weigeren. Aan de onderste borden nog wisselvalligheid troef. Piet nam een giftige pion, waarna hij werd opgerold. En Erwin zette zijn partij voorzichtig op, maar lekker in de stelling kwam hij niet, en zwart kon een winnende aanval opzetten, en zo was het weer gelijk: 2,5-2,5. Maar met vertrouwen op de goede afloop, want Yeb stond op winst, en Paul ook erg goed. Toen Yeb inderdaad won, had Hans aan bord 1 net weer wat spel voor de pion die hij was kwijtgeraakt, en zijn vertrouwen groeide in de wederzijdse tijdnood, want zijn tegenstander had het zichtbaar moeilijk. Zo moeilijk, dat hij met nog 1 zet te gaan door de vlag ging, in slechte stelling, dat wel. De zege was veiliggesteld! Nu kon Paul rustig bekijken of hij de winst kon vinden, of genoegen moest nemen met een halfje. Tot hij zijn goede paard tegen de slechte loper afruilde, omdat hij het toreneindspel als gewonnen beoordeelde. Dat bleek niet het geval, en zo kon Leo Damen, oud-Staunton, zelfs nog het volle punt ophalen.
Eenmalig speelden we bij SC Groningen, en dat beviel goed, een mooie ambiance met drie mooie KNSB-wedstrijden.
Zaterdag 12 februari de uitwedstrijd tegen Schaakwoude, dat momenteel met 2 punten onder de streep staat.