Het was een donkere, koude en winderige woensdag avond in december. Over de, vol haarspeldbochten zittende, weg bewoog zich een auto. Al rijdende door het door aardbevingen geteisterde gebied bereiden de inzittende zich voor op wat komen ging. Zenuwachtig waren zij allerminst, al zo vele malen eerder hadden zij in een soortgelijke situatie verkeerd, al zo vele malen hadden zij het tot een goed einde weten te brengen. Ondanks dat deze avond weer anders dan alle andere avonden was het doel gelijk, zij moesten het halen! De laatste voorbereidingen werden getroffen zodat alle inzittende in een optimale staat verkeerden als zij op de plaats van bestemming aan kwamen. Eindelijk stonden zij daar. Recht voor hun de deur van de villa die zij binnen moesten gaan er was nu geen terugkeer meer mogelijk…
Eenmaal binnen moest je meteen je zakdoek voor de mond houden om niet te stikken in de stoffige lucht. Dit deed mij denken aan de lucht die hangt op andere sinistere plaatsen als graftombes en kerkhoven. Enfin, de Usqertse spelers hadden hun stellingen inmiddels ingenomen aan de overkant van de borden, als waren zij de ingegraven Duitse soldaten die in 1917 hun loopgraven verdedigde tegen de geallieerde strijdkrachten. Toen begon de strijd! Een oneerlijke strijd, want Staunton had een speler mee waarvan de speelgerechtigheid in twijfel werd getrokken en stond dus in principe met 1-0 achter. Besloten werd echter om de speler wel te laten spelen en later te bekijken hoe dat aan de bond doorgegeven moest worden. Toen kon het gevecht beginnen… Na openingen die zo scherp waren als het lemmet van elvenzwaard Orcrist en waar stukken, pionnen en dames je om de oren volgen kwam Staunton met de eerste paar remises van het zwartgeblakerde slagveld. De speler waarvan zijn speelgerechtigheid in twijfel werd getrokken had op bord 8 remise gespeelt en mede hierdoor was de eindstand 4 – 4 geworden.
Wat een opluchting! De strijd was gestreden, de klok sloeg zijn 12e slag, de tijd was gekomen om te vertrekken. Maar wat nu? Een van de Usqertse krijgers kon niet mee naar huis terug keren! De laatste trein was zonder hem vertrokken… Gelukkig konden de edelmoedige Stauntonse strijders zich over hem ontfermen aangezien hij in Groningen woonde. Dus over de bochtige en donkere weg reed terug vanuit Usquert een auto met 3 Staunton spelers maar ook een Usqertse man. Schakers zoals men vaker zegt, zijn zo slecht nog niet.