Ander team, zelfde titel. Inderdaad ook Staunton 1 kwam stroef uit de startblokken. In en tegen Zevenaar werd met met 3,5-4,5 verloren. Echt zo’n wedstrijd die ook in 4-4 of zelfs een minimale zege had kunnen eindigen. Maar het helpt natuurlijk niet als je tweemaal op achterstand komt.
Yeb riep al vroeg de problemen over zich af. Hij schrok van de b-7-b5 opstoot van zijn tegenstander, dacht heel moeilijk te staan, en greep naar een combinatie…die een stuk kostte.
Martin Riksten, terug van weggeweest, luisterde zijn rentree op met een fijn punt aan bord 1 tegen Guust Homs. Die bood remise aan terwijl hij met zijn zet de dekking van een paard ophief, oeps, 1-1.
Invaller Jaap scoorde een degelijke remise met zwart, John moest keepen en zweten, maar kon toch naar een half punt afwikkelen: 2-2.
Edwin had met wit weer een halsbrekende variant van het Schots op het bord, voor de toeschouwer smullen, maar hoe staat het nu eigenlijk. Dat wist Edwin zelf ook nauwelijks, toen hij een remise-aanbod kreeg. Hij voelde zich niet zeker en nam het aan. Zat er meer in? Het had in ieder geval een lange strijd kunnen worden met onzekere uitkomst.
Nu pakte het voor ons verkeerd uit, want Hans zag zijn opponent hardhandig zijn stelling binnenvallen en moest de koning omleggen.
Piet speelde een nette partij en kon nog gelijkmaken, maar inmiddels zagen we de donkere wolken in de stelling van Bruno. Bruno had een langdurig initiatief gehad, maar de partij was langzaam gekanteld. Ook het halve punt verdween hier uit zicht.
Volgende ronde 2 november tegen Almelo, dat na de degradatie uit de tweede klasse wel won. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.