Piet Mulder
Bijna ten onrechte geen kampioen, erelid
1991: Het clubkampioenschapsjaar met de play-offs
Clubkampioen van Staunton seizoen 1990-1991. Ik denk daar met trots en groot plezier aan terug. Toen ik in 1981 ging schaken bij Schaakclub Helpman had ik al de combinatie van optimisme en realistische inschatting die ik – ahum – altijd behouden heb. Ik keek op tegen toppers van Helpman: Auke Burgsma, Carel Faber en vooral Henk Bruin, maar ik had zeker de ambitie ooit voor de Helpmantitel te gaan.
Toen kwam de fusie met Staunton, daar werd het niet gemakkelijker van. Ik was wel dolblij met de fusie, want man, man, wat werden we een mooie, grote en sterke club! Met een grote interne competitie, en – jawel Govert (zie het verhaal clubkampioen Nico Schellingerhout), ik was de competitieleider.
In dat verhaal van Nico zit nog een link met mijn verhaal. Nico werd in 1990 nipt kampioen, en Theo Ebels werd 3e met 15 uit 15. Dat leverde discussie in de ALV op, en de ALV besloot tot een wijziging: het kampioenschap zou betwist worden in een play-off van de top 4 na 27 ronden. Het reglement werd in het najaar van 1990 in het clubblad gepubliceerd, overigens naast de ranglijst na 7 ronden met als koploper: Mulder.
Ik weet niet wat het was dat seizoen. Ik had een kickstart, kwam op kop, en ik bleef winnen, en had al snel een straatlengte voorsprong op nummer 2 Yeb Blom. Ik weet nog dat nieuwe spelers dachten dat ik heul sterk was, en vaak al snel in de fout gingen. En de sterke schakers die mij kenden wilden mij vaak tot de orde roepen, en forceerden. Ik voelde mij beresterk.
Maar ja: play-offs. En nu was het zo dat de reeds gespeelde onderlinge partijen meetelden in de play-off. En de ENIGE twee nederlagen van dat seizoen had ik nu juist tegen Yeb en Nico geïncasseerd. Dus bij aanvang van de playoffs was de stand:
1. Nico
2. Yeb
3. Piet
4. Dick Hummel (de enorme verrassing van dat seizoen)
Ik moest een punt inhalen op Nico en een half op Yeb. Want bij gelijk eindigen telde de ranglijst weer.
Nou ja, superspannend allemaal. Yeb scoorde vooral tegen Nico, ikzelf pakte anderhalf uit 2 tegen Yeb, verloor zelfs nog een partij van Nico. Dick deed wat hij kon, maar kon geen rol spelen. En toen was er nog EEN partij te gaan: Piet-Nico. Bij winst met wit was ik clubkampioen, bij een andere uitslag was Nico de winnaar.
In een zenuwachtige partij maakte Nico de fout in het middenspel.
Ik fietste die nacht juichend – echt waar, met losse handen – naar huis.
NB 1 – Ik ben een one-time-champion. Bijzonder vind ik wel dat ik ook EENmaal de rapidtitel en EENmaal de snelschaaktitel heb gewonnen. Vooral dat laatste vind ik nog steeds ongelooflijk.
NB 2 – De eerstvolgende ALV zijn de play-offs weer afgeschaft. Want de ALV vond dat die BIJNA tot een onterechte kampioen had geleid.
