Zaterdag bleek niet de meest opportune dag om een bezoekje aan Tata te brengen. Het gezelschap viel niet in gebreke, met Alef als ervaringsdeskundige inzake het bezoeken van Tata, Russell en Govert als enthousiaste newbies, en Erwin de terugkerende deelnemer aan een weekendvierkamp. Rond elf uur vertrokken wij goedgemutst richting de afsluitdijk, waarover wij vrijwel zonder problemen West-Friesland bereikten.
Vrijwel, want op de laatste meters van de dijk wilde het opschakelen niet zo vlotten. Ik dacht nog, Erwin, dat kan beter, tot ik zag dat de 15 jaar oude Renault automatisch geschakeld was. Hmmm. En route naar Wijk aan Zee hoorden we niet veel later een sterk brommend geluid. Nu rijdt Erwin verdorie ook al over die witte strepen, het moet niet gekker worden, was mijn eerste gedachte. Een blik op de weg veranderde die gedachte even naar: waarom leggen ze die strepen hier midden op de weg aan, en toen fluks in de richting van: wat horen we eigenlijk voor raar geluid?
Zonder enige aankondiging, pauze? koffie?, stopte Erwin weinig later bij een tankstationnetje langs de A7 in zuidelijke richting. Esso tankstation Wieringerwerf.
Alef en Govert waren als de raphazen bij de koffieautomaat, Russell volgde niet veel later. Erwin had blijkbaar geen zin in koffie? Helaas bleek niet veel later dat naast een geluid, Erwin ook voelde dat er iets niet snor zat in de Renault. Maar wat kon het zijn, en was het eigenlijk wel een risico? Alle vier wilden we vanzelfsprekend liever van gepaste afstand naar het bord van Carlsen kijken, dan naar de ingewanden van een stukje Franse autogeschiedenis. Niettemin verdroten wij niet, en gooiden de motorklep open. Na een moment van stilte wilde geen van ons vieren de kaarten inzake motorische kennis blootgeven, en deden we die klep maar weer toe. Er was niets aan te zien, trokken we de conclusie. Ietwat betrapt over dit gebrek aan basale autotechnische vaardigheden, besloten we maar nogmaals te starten. Wie weet was het euvel verdwenen? Govert kroop nog de grond over voor een kikkerperspectief op de uitlaat, die volgens Alef allerlei ongerief, en zeker ook geluid, kon veroorzaken, bij enig defect dan. Zichtbaar werd dit defect niet, ook niet van dichtbij, en een klein woord van advies: bekijk zo’n uitlaat van een Renault niet van al te dichtbij als de motor gestart gaat worden.
Eigenlijk waren we gevieren al over de klap van het onbestemde geluid heen, en had Erwin de auto gestart om de reis te vervolgen, toen er zeg maar onder het tankstation doorrijdend opeens een rare tik opdoemde. Nu was het ons zonneklaar dat onze uitstap naar Tata aan een zijden draadje hing. Erwin belde met de Wegenwacht, waarvan wij overigens allen lid waren, en kreeg vooral te horen hoe druk het was, en of hij niet liever zijn panne online zou melden? Hmmm twee.
De volgende paragraaf sla ik liever over, het verdient geen schoonheidsprijs zal ik maar zeggen, wat er nu gebeurde. Koud tien minuten wachtend biedt Rienk Sybesma van Lasker ons een lift naar Wijk aan. Plek voor drie…
Het reisgezelschap viel dus uiteen bij tankstation Wieringerwerf, waar Erwin, zo hoorden wij later, nog tweeëneenhalf uur zou wachten voor de Wegenwacht eindelijk kwam opdagen. Alef, Russell en Govert kwamen met slechts een lichte vertraging aan in Wijk aan Zee, waar wij netjes naar een grasveldje geloodst werden. Dan in de rij, want het was druk op zaterdag, te druk wellicht, was althans de mening van jaarlijkse bezoekers Alef en Rienk. Nieuw dit jaar was de aanmeldingsplicht, met bijbehorende QRcode. Helaas had ik die vergeten uit te printen, gelukkig had ik ook nog een vage afspraak met toernooibaas Jeroen van den Berg, zodat ik uiteindelijk met een persaccreditatie de zaal in kon.
Druk was het dus, erg druk. Ik doe maar even een fotootje uit de zaal voor het idee:
In de zaal een paar bekenden: Vincent, Theo, Wiert. Goedkope broodjes voor veel geld, dito koffie. Ook een hartelijke ontmoeting met Rob Spaans, die de groeten van Erwin, met het hele Wieringerwerfverhaal erbij, kreeg overgebracht.
Na een rondje op naar café De Zon, waar boeken werden verkocht door NewInChess door ‘IMRooie’. Grappig om mensen de hand te schudden die je alleen nog via Lichess kende. In de Zon was het trouwens vechten voor een tafeltje, terwijl de wachtrij voor een stoel bij het live-commentaar het cafe in liep. Hmmm drie. Geduld.
Toen ook maar een blik geworpen bij het journalistentoernooitje, waar bijvoorbeeld Benno de Jongh en Peter Boel (onlangs in de persdienst van het Chessfestival) speelden. Jan Hibma stond nog aan kop. Het was leuk om, nu ik die perskaart toch om mijn nek had hangen, een blik te werpen achter de schermen van het toernooi. Deurtje door, gang uit, en daar stonden de laptopjes met actuele partijen, zonder vertraging. De interviewopstelling was in een hoekje weggemoffeld, maar daar merk je op YT niets van natuurlijk. Een Indiase moeder (Pragg?) bleek inmiddels volkomen thuis in deze voor het publiek verborgen Tatahuiskamer.
Tijd voor een versnapering, op naar de bar. Daar was ook Sipke Ernst, die als secondant van Jorden zware dagen draait. Vroeg naar bed, om vijf uur op, aan de slag, en dan samen met Jorden ergens in de ochtend alles doornemen. Helaas valt het dit toernooi niet zijn kant op, maar gelukkig heeft Jorden inmiddels een partij gewonnen, en is wellicht dit tij gekeerd.
Ook in de bar inmiddels: Theo, met een remise vanmiddag. Gezien de groep (2A) waarin hij speelt, is feitelijk alles mooi meegenomen, maar Theo heeft een uitstekende start met 1,5 uit 2 dus. De analyse als verwacht in gemoedelijke sferen:
Wiert speelt een lange partij, die hij denk ik niet heeft kunnen redden.
In de bar tenslotte nog kennisgemaakt met Jan Nagel, die zij ongenoegen spuide over twee zaken: ten eerste dat hij in groep 5 was ingedeeld, waar hij bij eerdere toernooien in groep 3 uitstekend had gepeeld. Ten tweede, tja, over zijn eigen schaken, want dat was niet anders dan belabberd te noemen. Voor een pragmatische blik op wat lastige politieke kwesties was ik trouwens bij Nagel ook aan het juiste adres.
De weg terug werd mede mogelijk gemaakt door Sybesma, die zelfs zo vriendelijk was ons drietal voor het station Leeuwarden af te zetten. We liepen een minuutje voor vertrek zo de trein in, en daar wilde een aardige jongeman zonder problemen het tafeltje voor ons vrijmaken. Alef toonde op het nieuw aangeschafte reisbord zijn sterk verjongde openingsrepertoire. Geen Elshad meer, maakt allen de borst maar nat. Ik verloor een paar partijen, wat wel of niet aan de openingen heeft gelegen. Voorlopig is Alef natuurlijk nog gewoon de veel betere schaker. Maar er gloort hoop aan de horizon. Na een beschouwend relaas over recente ratingverschuivingen volgde de conclusie dat wie zijn rating lang genoeg weet vast te houden, kans maakt vroegere kanonnen op een ratinglijst ‘in te halen’.
Bijna thuis kregen we bericht dat ook Erwin inmiddels in Groningen terug was. Vervangend vervoer, na eerst bijna drie uur te hebben moeten wachten, had hem naar de stad terug gebracht. Wat een geweldige baaldag voor hem. Op zoek naar een nieuw blik vast een weinig advies: denk goed na voor je weer die Renault koopt, en mijdt liever garages die Sunshine heten.