Ernst Hendrik Sprenger (1927-2008) was een talentvol schaker die vele jaren bij Staunton in het eerste tiental speelde. Hij was onze clubkampioen in 1966. Zijn snelschaaktoernooien aan huis werden legendarisch.
Sprenger werd geboren op 17 januari 1927 in Berlijn. Hij overleed op 81-jarige leeftijd op 7 maart 2008 in Groningen. Hij studeerde geneeskunde in Groningen van 1946 tot 1953, daarna specialiseerde hij in de interne geneeskunde. Hij vestigde zich voorgoed in Groningen, begon een maatschap met Bram Idema, en was verbonden aan het Martiniziekenhuis. Sprenger was ook een talentvol tennisser en hockeyer. Hij was gehuwd met Margreet Sprenger-van Zanten (overleden in 2012).
Naast fervent bordschaker was Sprenger zich sinds 1973 ook een steeds sterkere correspondentieschaker. Hij nam regelmatig deel aan het Nederlands kampioenschap, internationaal speelde hij meermalen in het Olympiade team (met onder anderen Bram Idema). Binnen het correspondentieschaken stond hij bekend als een ‘veelvraat’: hij speelde altijd zeer veel partijen tegelijkertijd. In 1995 werd Sprenger IM, in 1999 SIM (een correspondentietitel tussen IM en GM in).
In het boek Correspondentieschaken in Nederland schreef Idema een prachtige schets van zijn levenslange schaakvriend Sprenger:
“Ernst Sprenger was een goede speler, maar speelde vaak wel erg veel partijen, wat zijn resultaat niet ten goede kwam doordat hij zijn zet wat te vlot wegstuurde. Zo liet hij een keer zijn praktijkassistente posten bij de brievenbus waarin zijn minder goede zet was gedaan. Zij wist de postbeambte die de bus leegde over te halen haar de zet terug te geven.
Eenmaal werd zelfs een Zweeds sprekende kennis ingeschakeld om het Zweedse postkantoor, waarheen zijn slechte zet was verzonden, te benaderen om deze terug te sturen en met succes!
In een partij tegen een Australische tegenstander dacht hij een winnende zet te hebben gevonden, maar toen hij deze toonde aan Ballon op een NBC-vergadering werd deze door Ballon vlot weerlegd en bleek de stelling dan verloren. Er kwam echter maar geen antwoord uit Australië, tenslotte het bericht dat hij geen antwoord op zijn zet had ontvangen. Wat te doen? De (verliezende) zet herhalen of een betere sturen met het risico dat de oorspronkelijke zet alsnog bij zijn tegenstander zou arriveren en er dus duidelijk zou worden dat er bedrog werd gepleegd. Ernst wilde dit risico wel lopen, maar overlegde met teamcaptain Dick Smit, die Ernst vrij liet in wat hij zou doen, maar voor het geval hij de betere zet stuurde aangaf er niet van te hebben geweten! De betere zet werd gestuurd en de partij gewonnen…”
(Bram Idema in Correspondentieschaken in Nederland, p.139)
Na zijn overlijden stond er in het tijdschrift voor correspondentieschaken van april 2008 een mooie terugblik, met ook een selectie van zijn partijen:
